Albert is een rasechte Heikantenaar. Hij is geboren in den Dok in de Eerste Wereldoorlog op 14 april 1915. Zijn vader Gustaaf was een vlasfabrikant. Een mooi woord voor iemand die bij de boeren in Overmere, Kalken en Beervelde het vlas ging opkopen om het daarna te verwerken en het weer te verkopen. In die jaren moeten er verschillende ‘vlasfabrikanten’ geweest zijn in den Heikant. Zijn moeder was Margriet Lerno en zij was huisvrouw. Zeven kinderen telde het gezin Ghysels: Maria, Frans, Martha, Georges, Leontine, Albert en Leon.

Albert liep school in den Heikant en op zijn veertiende mocht hij net als zijn broers thuisblijven om te helpen in het vlas. Enkel zijn broer Georges heeft verder gestudeerd en werd later leraar in de vakschool in Lokeren. Vlas zwingelen was dus zijn broodwinning. Maar na de Tweede Wereldoorlog kon je in de vlasnijverheid het zout op je patatten niet meer verdienen en hebben de broers Ghysels het vlasbedrijf gestopt. Albert vond toen werk bij Van Avermaet, de VANNA in Lokeren, een groothandel in kruidenierszaken. Albert werkte in het magazijn en moest alle bestellingen klaarmaken. In het begin werden deze nog aan de winkels geleverd met paard en kar. Daar heeft hij vele jaren gewerkt en toen dat bedrijf stopte, vond hij een soortgelijke job bij Koloniale Waren De Rouck in Berlare. Daar werkte hij tot hij op zijn 65ste met pensioen ging.

Zijn vrouw, Elvire Van Acker, heeft hij leren kennen op de kermis in den Heikant. Zij werkte als hemdenmaakster bij Caessens.

Hoe lang ze verkeerd hebben, weet Albert niet meer maar in 1943, in volle oorlogstijd, is hij met zijn Elvire getrouwd. De eerste jaren van hun huwelijk hebben ze ingewoond bij de onderpastoor. Ik wist echt niet dat den Heikant ooit nog een onderpastoor gehad heeft. Dat was in het huis juist naast de kerk. Zeven jaar hebben ze daar gewoond en toen zijn schoonmoeder ziek werd, ging het gezin van Albert bij haar inwonen en in dat huis, Heikant 230, woont Albert nog altijd.

Begin van de jaren vijftig begon Elvire met een kruidenierswinkel ‘Het winkeltje’ in de beste plaats. Als ik Gustaaf mag geloven verkochten ze zo een beetje van alles. Voedingswaren, sigaretten, snoep, kuisgerief, zelfs haring, smout en in de zomer crème glace. Maar lang hebben ze dat niet gedaan. We verdienden er niets aan, zegt Gustaaf, onze bollen waren veel te groot. Dat winkeltje hebben ze open gehouden tot in 1965. De opkomst van de warenhuizen en de administratie werden teveel. In die tijd lieten veel mensen hun aankopen opschrijven in ‘den boek’ en kwamen die dan betalen als ze geld hadden.  Op een dag lag er een vals briefje van 1000 frank (25 euro) in de lade. Elvire had dit niet gemerkt. Daarbij kwamen nog wat wanbetalers en dit was de druppel die de emmer deed overlopen. Ze stopten met 'Het Winkeltje'.

Albert en Elvire kregen twee zonen André(1947) en Gustaaf (1950). André is een eeuwige jonkman en Gustaaf is getrouwd en woont in Overmere. Hij heeft twee zonen: Gert en Bart. In 2000 is Elvire overleden en nu woont Albert samen met zijn zoon André.

Op de schoorsteen staat een mooie kader van een soldaat in vol ornaat. Albert vertelt dat hij bij de artillerie geweest is in Etterbeek. Zijn legerdienst moet een mooie tijd geweest zijn want hij was er klaroen. Veel moest hij er niet doen, enkel iedere namiddag repeteren. Ze wilden hem overplaatsen naar Luik, maar daar heeft hij feestelijk voor bedankt, hij kende geen Frans.

Naast zijn gezin en zijn werk was er nog een constante in het leven van Albert: de harmonie Kunst Adelt ofte het muziek van den Heikant. Zijn vader Gustaaf speelde tuba en het lag in de verwachtingen dat ook zijn zonen muzikanten werden. Alle vier hebben ze hun sporen meer dan verdiend bij de harmonie: Frans speelde bariton, Leon saxofoon, Georges trompet en Albert klaroen. Georges was van 1950 tot in 1981 dirigent van de harmonie. Albert haalt zijn klaroen nog even boven. Zijn ogen fonkelen als hij naar het instrument kijkt. 52 Jaar was hij met hart en ziel muzikant tot zijn valse tanden hem verplichtten om een punt te zetten achter zijn muzikale carrière. Met spijt in het hart. De harmonie moet veel betekend hebben voor Albert. In zijn woonkamer hangen vijf foto’s, souvenirs uit die schone en leutige tijd.

Hoe kijk je op je leven terug, vraag ik Albert. Ik ben content, zegt hij, ik heb een goed leven gehad en een goeie vrouw. We krijgen iedere week twee keer hulp van het OCMW in ons huishouden. Dagelijks komt er ook een verpleegster van het Wit-Gele Kruis. Door het feit dat André er nog is, kan ik hier blijven wonen. André kookt de dagen dat we geen hulp hebben. De ene dag lukt dat al wat beter dan de andere, maar ik klaag niet, zegt Albert.

Voor zijn honderd moet Albert zeker niet klagen. Hij pakt maar een paar pilletjes per week, zijn gehoor is iets minder maar de gazet leest hij nog zonder bril. Iedere dag staat hij om zeven uur op en twaalf uur later kruipt hij terug onder de wol. Zijn krant en de tv breken zijn dagen. Onnozelheid op den tv is aan hem niet besteed maar koers en Blokken ziet hij graag.

14 April wordt Albert honderd. Als je zo oud wordt, heeft de tand des tijds al een beetje zijn werk gedaan op je harde schijf en dat is bij Albert niet anders. Sommige vragen wuift hij weg met een ‘dat is zo lang geleden’ en regelmatig valt hij in herhaling. Net als Fiel van Bos betreurt hij dat den Heikant niet meer den Heikant is. Alles is zo nijg veranderd, zegt Albert, vroeger hadden de mensen nog iets over voor mekaar, was er meer liefde en nu… Ze kijken niet meer naar elkaar, echt ’t was vroeger heel anders.

14 April wordt dé dag voor Albert. Zijn twee zonen hebben in ’t Gelag iets gepland voor familie, vrienden en kennissen. De burgemeester komt en ook ’t muziek van den Heikant geeft een muzikale acte de présence. Albert blijft vrij nuchter bij al dat feestgedoe. Al die tralala is aan hem niet besteed.

Al drie keer heeft Albert tegen André gezegd dat hij die mens eens moet laten drinken. Bij een pintje halen ze wat foto’s boven. Beelden uit een ver verleden, souvenirs over 100 jaar.

Bedankt, Albert voor den babbel! En nog vele…

Mark De Block
01.IV.2015